Στην Ετήσια Τακτική Συνέλευση της ΕΑΚΜ που πραγματοποιήθηκε την 18/04/2016 με πληθώρα ομιλιών και παρεμβάσεων, φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως διανύουμε κρίσιμες στιγμές που θα καθορίσουν για πολλά χρόνια το υπηρεσιακό και συνταξιοδοτικό μας μέλλον.
Πλέον οι συζητήσεις, οι αναλύσεις και οι προτάσεις έπαψαν να επικεντρώνονται στο εάν στο μισθολογικό είναι δίκαιο ή όχι να εφαρμοστούν επώδυνα μέτρα, εάν στο συνταξιοδοτικό θα πρέπει να γίνουν ή όχι και άλλες περικοπές και εάν στο βαθμολόγιο θα πρέπει ή όχι να υπάρχει παράλληλη επετηρίδα.
Πλέον οι συζητήσεις, οι αναλύσεις και οι προτάσεις περιστρέφονται από το πόσο λιγότερο επώδυνα μπορεί να γίνουν τα μέτρα αυτά, από το πόσο λιγότερες μπορεί να είναι οι περικοπές και πως θα εφαρμοστεί η παράλληλη επετηρίδα προξενώντας το λιγότερο δυνατό κακό.
Πλέον η άρνηση έχει γίνει αποδοχή.
Η αποδοχή όμως αυτή δε θα πρέπει με κανένα τρόπο να ταυτιστεί με την παθητικότητα, την υποχώρηση και να εξομοιωθεί με την μοιρολατρία.
Η αποδοχή αυτή θα πρέπει ακολουθηθεί από έναν διαρκή αγώνα για να υποβληθούν σοβαρές και ρεαλιστικές προτάσεις. Από έναν αγώνα με την συμμετοχή ΌΛΩΝ στην δημιουργία ενός παράθυρου ελπίδας για την μελλοντική αποκατάσταση των αδικιών που υπεστήκαμε και θα υποστούμε.
Και ευτυχώς όπως φάνηκε χθες, σοβαρές και ρεαλιστικές προτάσεις υπάρχουν, αλλά δυστυχώς διαρκής παρουσία δεν υπήρχε.
Αν και σαφώς μεγαλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια, χάρις στην κινητοποίηση όλων των μελών του ΔΣ και αντιπροσώπων της ΕΑΚΜ ανεξαιρέτως προέλευσης ( ΝΕΣΠΑΑ, Δεσμός ευθύνης), θέσεις παρέμεναν από την αρχή κενές από απογοητευμένους συναδέρφους και άλλες άδειαζαν όσο περνούσε ο χρόνος… Στο τέλος έμειναν λίγοι να ακούσουν αυτά που πολλοί φοβούνται.
Ειδικότερα δε για τους εκπροσώπους των κομμάτων, δεν έχουμε ανάγκη να έρθουν για να ακούσουμε εμείς τον χαιρετισμό τους, αλλά θέλουμε να μείνουν για να ακούσουν αυτοί τις θέσεις και τις προτάσεις μας.
Συνάδελφε μπορεί δικαιολογημένα να είσαι απογοητευμένος από συμπεριφορές συνδικαλιστών, μπορεί πλέον να μη πιστεύεις στις συνελεύσεις ενθυμούμενος τα μικροκομματικά παιχνίδια και τις εθιμοτυπικές διελεύσεις από τις οποίες χαρακτηρίζονταν στο παρελθόν.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο κάθε ένας ξεχωριστά δεν έχει μερίδιο ευθύνης για τη μη δραστηριοποίηση του και ακόμη περισσότερο ο συνδικαλιστής.
Απαιτείται πλέον η συμμετοχή όλων μας για να δημιουργήσουμε αυτό το παράθυρο ελπίδας, για να το μεγαλώσουμε και για να το φέρουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά μας!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...
ΝΕΣΠΑΑ Κ.ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
